Manu Chao, La Ventura,
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014, Λιμάνι Θεσσαλονίκης.
Όσο παρακολουθούσα την ζωντανή εμφάνιση του Manu Chao που πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 23 Ιουνίου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης ένιωσα την ανάγκη να γράψω τις ακόλουθες γραμμές. Δεν πρόκειται για ένα live report, με την κλασική και ξεπερασμένη πλέον μορφή του, αλλά περισσότερο για την επικοινωνία σκέψεων αναφορικά με την παγκοσμιοποιημένη μουσική, με την ετοιμοθάνατη, γριά Ροκ. Γι’αυτό δεν θα γράψω για την άθλια διοργάνωση της συναυλίας που θύμιζε κάτι από χωματερή δίπλα σε παραγκουπόλεις, ούτε και για την σειρά των κομματιών που ακούσαμε. Θα γράψω για την ανάγκη του Μύθου, για την ανάγκη του προσώπου, του πνευματικού οδηγού, που ξεδιαλύνει τα νεφελώματα και προτείνει νέους δρόμους. Ίσως όλα άρχισαν όταν οι θεωρητικοί των τεχνών ξεκίνησαν να γράφουν για τον θάνατο του δημιουργού. Τι τις χρειαζόμαστε τις βιογραφίες μας λένε. Δεν υπάρχουν τόποι, δεν υπάρχουν ζωές, παρά μία απρόσωπη τέχνη χωρίς τον άνθρωπο δημιουργό να ορίζει ερμηνείες. Κι έτσι ‘πέθανε’ κι η αξία του δημιουργού. Πέθανε και η Ροκ. Είμαστε όλοι μαριονέτες και το παρελθόν μας υποκειμενικό, μας λένε. Ίσως για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα.
Την τελευταία δεκαετία, είδα να ανεβαίνει το τεχνικό επίπεδο των συγκροτημάτων, άκουσα καλύτερο ήχο, άκουσα πολλές μπάντες, άκουσα μπάντες να ψελλίζουν αγγλικά, άκουσα όλη τη μουσική στα Αγγλικά. Θολούρα, αδιέξοδο, μη προοπτική, οργασμική τεχνολογική εξέλιξη, υγρασία. Ξεκινώντας τις πρώτες νότες του ο Manu, η υπέροχη ισπανική γλώσσα χύθηκε σαν παχύρευστο υγρό στις καρδιές μας, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η μουσική παράδοση της Ισπανίας και κατ’ επέκταση της Λατινικής Αμερικής έφερε ρίγη συγκίνησης που προσφέρει μόνο ό, τι είναι αυθεντικό. Σαν άλλος Πικασσό έκανε παγκόσμιο το τοπικό, γιατί κάτι αποκτά παγκοσμιότητα όταν κρατά την δική του ταυτότητα, τις δικές του ρίζες. Συνθέτης είναι ο Manu. Συνθέτης της ισπανικής και της Ροκ μουσικής παράδοσης. Δεν μένει μόνο εκεί. Τραγουδά στα Γαλλικά, στα Αραβικά και στα Αγγλικά. Μπλέκει το παρελθόν με το παρόν, γεννά το μέλλον. Μιλά για το κίνημα των Ζαπατίστας, για τα ορυχεία στην Χαλκιδική, για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας που ετοιμάζονται στην Ελλάδα. Πέφτει σε έκσταση σαν άλλος Jim Morrison, χορεύει διονυσιακά σαν άλλος Πάνας. Αυτό που τον διαφοροποιεί από την σημερινή μουσική σκηνή είναι ότι αυτός παίρνει θέση συγκεκριμένη. Έχει διαλέξει στρατόπεδο, είναι καθαρός. Στο τέλος της συναυλίας ένιωσα ελαφρύς, λυτρωμένος, δυνατός, παρά τον εξαντλητικό χορό διάρκειας δυόμιση ωρών. Τον ευχαριστώ. Το ξέρω πως ο πλανήτης μας είναι γεμάτος με υπέροχους ανθρώπους. Σε όλα τα μήκη και πλάτη βρίσκονται. Και επιμένω. Είναι ο τελευταίος της Ροκ. Ο τελευταίος Μύθος της Ροκ.
marginalpunkie
